Met een uitgekauwde ondertitel als “Er is een reden dat we nooit terug zijn gegaan naar de maan” en een stervende astronaut op de cover zou je denken dat ‘Apollo 18’ terecht slechts 5,2 sterren krijgt op IMDB. Maar stiekem is de ruimte-horrorfilm best spannend, en vooral verrassend accuraat.
Apollo 18 is een film uit 2011 in found foutage-stijl, waarin zogenaamde videobeelden worden teruggevonden van een vermeende maanlanding die in het diepste geheim zou hebben plaatsgevonden na het stopzetten van het Apollo-programma. Tijdens een ultrageheime Apollo 18-missie moeten 3 astronauten weer terug naar de maan, naar hun eigen weten omdat het de Sovjet-Unie wel degelijk is gelukt om de maan te bereiken.
Eenmaal daar aangekomen blijkt er uiteraard van alles niet pluis, en dat heeft naast de dood aangetroffen Russen vooral te maken met een aantal mysterieuze wezens.
Authentiek
Als horrorfilm is Apollo 18 verre van goed. De opbouw duurt lang, er zitten wat goedkope schrikeffecten in en de cast is net niet sterk genoeg om de spanning constant vast te houden. Bovendien is het verhaal extreem voorspelbaar en verre van spannend. Maar wat het in ieder geval voor ons spacegeeks interessant maakt is het verbluffende oog voor detail. Vrijwel alles in de film is authentiek en komt heel dicht in de buurt van de echte maanlandingen – op de aliens en Russen na dan.
Origineel Apollo-materiaal
Daarnaast zitten er lekker veel origineel Apollo-beeldmateriaal in de film verwerkt. Een Saturnus 5-lancering, de echte beelden van het afdalen van de LEM naar het maanoppervlak, afgewisseld met beelden die Neil en Buzz zelf gemaakt hadden kunnen hebben.
Het detail gaat echter veel verder dan dat wat we in die vroege jaren 70 ook op tv konden zien. Zo landden de Russen in een eigen maanmodule die met verbazingwekkend veel detail een exacte replica lijkt van de maanlander die de Sovjets in de Koude Oorlog voor ogen hadden.
Speech
Het hoogtepunt komt op het moment dat de situatie voor de maanwandelaars wel heel penibel wordt, waarop er eentje zachtjes de tekst mompelt “faith has ordained that the two men…”. Dat is de weinig bekende speech die president Nixon zou hebben gegeven als Neil Armstrong en Buzz Aldrin tijdens hun maanlanding onverhoopt zouden zijn omgekomen. Het is geen staatsgeheim dat die speech al praktisch op het bureau van de president lag, maar dat zoiets onbekends zo quasi-nonchalant in een budget-film als Apollo 18 wordt verwerkt geeft het oog voor detail van de makers goed weer.
Referenties
Nieuwe werknemers van het Jet Propulsion Laboratory van NASA krijgen bij een sollicitatie als ludieke taak mee om zoveel mogelijk fouten uit Armaggeddon te plukken, maar bij de B-film Apollo 18 zou je dat ook kunnen omdraaien: hoe veel referenties naar de echte maanwandelingen kun jij ontdekken? Verdomd veel, zo blijkt in anderhalf uur.
Kijk Apollo 18 niet als je op zoek bent naar een spannende horrorfilm, maar wel als je een gave space-film zoekt buiten de onzin die Michael Bay ons voorschotelt.
