Aan private ruimtevaartbedrijven geen gebrek, maar er is één instantie die wel heel grote ambities heeft. Asgardia wil het eerste ‘land’ in de ruimte worden. Hoe de fuck werkt dat, en moeten we deze mensen serieus nemen?
1. Wat is Asgardia?
Het is niet makkelijk Asgardia in één term te beschrijven. Wat de/het land/platform/groepering/bedrijf wil bereiken is namelijk zo uniek dat er geen woord voor is. Laten we voor het gemak het woord ‘instelling’ gebruiken om de club aan te duiden.
Kijk voor alle informatie ook op de website van Asgardia: www.asgardia.space.
Asgardia is een instelling die een soevereine staat in de ruimte wil opzetten. Aardbewoners kunnen zich aanmelden om ‘burger’ te worden en uiteindelijk een plaats te krijgen aan boord van één van de ‘ruimte-arken’ waar de kolonie/staat straks wordt gehuisvest. Maar dat is toekomstmuziek. De eerste stap is om satellieten te lanceren
De naam komt van ‘Asgard’, volgens de Noorse mythologie het huis van de goden. Uiteraard in de lucht.
Asgardia is een project van een Russische zakenman en heeft als doel om vrede en samenwerking in de ruimte bevorderen. Maar Asgardia gaat verder dan dat: uiteindelijk moet het een echt ‘land’ worden met een democratisch gekozen volksvertegenwoordiging, een nationale bank met belastingen, een juridisch systeem en andere diensten die een samenleving een samenleving maken. Alle stemmingen gebeuren door middel van polls op de website en het forum.
Hoe dat ‘land’ er in de praktijk uitziet is lastig te zeggen. De ‘overheid’ van het land zegt dat Asgardia het enige land is waarvan het territorium volledig uit het heelal bestaat. Maar hoe groot dat dan is is niet helemaal duidelijk. Asgardia wil in low Earth orbit blijven, maar houdt ook de optie achter de hand in de toekomst verder de ruimte in te gaan.
2. Hoe serieus zijn ze?
Er zijn genoeg instanties die ook op deze manier met ruimtekolonies bezig zijn. Mars One is de meest notoire, en hoewel inmiddels is bewezen dat het onmogelijk is wat zij willen en het zelfs oplichterij lijkt te zijn kunnen dergelijke projecten nog steeds op veel media-aandacht rekenen.
Het is niet gek om Asgardia te vergelijken met zulke initiatieven. Grote, vrijwel onmogelijke dromen van ruimtekolonisatie? Check. Geld verdienen via privédonaties om zo een organisatie in stand te houden? Check.
Asgardia is in ieder geval geen gedachte-experiment. Dat zou je wel zo kunnen zien – het initiatief draait immers om ingewikkelde geopolitieke vragen zoals wat een land of staat precies is, van wie het heelal is en hoe je dat kunt besturen. Maar Asgardia zegt zelf veel serieuzer te zijn dan dat.
De leider van Asgardia is Dr. Igor Ashurbeyli, een rijke Russisch/Azerbaijaanse zakenman. Zijn cv is niet te onderschatten. Ashurbeyli is, naast staatshoofd van zijn niet-bestaande ruimteland, ook voorzitter van de Science of Space Committee van UNESCO en oprichter van het Aerospace International Research Centre in Wenen.
Er is ook kritiek over de plannen van Asgardia. Er zijn met name ethische vraagstukken over wetenschappelijk onderzoek dat in Asgardia mogelijk is. Het land heeft een diep libertarische ideologie en zegt dat ‘onafhankelijk, privaat en ongehinderd onderzoek’ mogelijk wordt in het ‘land’.
3. Wat is Asgardia nu, op dit moment?
Asgardia bestaat nu nog vooral online. Er is een website met bijbehorende nieuwsbrief, en volgens de organisatie hebben ruim 180.000 leden zich ‘aangesloten’. Dat klinkt indrukwekkender dat het is. Aansluiten als burger is zo simpel als je emailadres achterlaten op de website.
Belangrijker zijn de eerste verkozen volksvertegenwoordigers en aangenomen wetten. Deze week werd de eerste officiële politicus verkozen: oprichter Igor Ashurbeyli is nu ‘head of nation’. Ook werd er een grondwet aangenomen met 72,5% van alle stemmen. Dat gebeurde tijdens één van de eerste officiële bijeenkomsten van het koninkrijk in het Hofburg Paleis in Wenen – en de hele ceremonie is online terug te kijken.
Die meerderheid aan stemmen gaat overigens voorbij aan de kritiek op Asgardia. Critici denken namelijk dat de grondwet van het ‘land’ het staatshoofd wel erg veel macht geeft.
Naast een hoop ceremoniële poeha op papier heeft Asgardia wel iets concreets: het land heeft een eigen satelliet. Het gaat om een cubesat, de wat ongeïnspireerd genaamde Asgardia-1. De satelliet van 2,8 kg werd in november vorig jaar gelanceerd aan boord van een Cygnus-vrachtschip. De eerste satelliet doet niet veel. Hij bevat enkel een harde schijf met daarop de grondwet van Asgardia, en foto’s en informatie van alle 18.000 aangesloten ‘burgers’.
Ook is er een eigen kalender, al is die gewoon gebaseerd op het al tientallen keren gefaalde concept van de International Fixed Calendar. Asgardia heeft ook veel ambities, zoals een eigen cryptocoin die nog van de grond moet komen die als officieel betaalmiddel moet gelden.
4. Kan dat zomaar?
Nee, natuurlijk kan dat niet zomaar. Om als land erkend te worden heb je in de eerste plaats de, wel, erkenning nodig van andere landen op aarde. Ashurbeyli heeft gezegd dat hij daarvoor wil pleiten op het moment dat Asgardia meer dan 100.000 ‘burgers’ heeft, dus dat zou ieder moment kunnen gebeuren.
Belangrijker is het vraagstuk van landeigendom in de ruimte. De enige regels die daarvoor gelden staan in een VN-verdrag genaamd het ‘Treaty for the Peaceful Use of Outer Space‘. Daarin staat dat geen enkel land of bedrijf een claim mag maken op de ruimte. Hoe dat dan zit met een fictief land dat 100% in de ruimte bestaat, dat weet niemand – laat staan alle vraagstukken zoals wie daar straks de scepter mag zwaaien en hoe je er een democratie inricht.
Bovendien heb je te maken met vraagstukken zoals wie er verantwoordelijk is voor bijvoorbeeld de satelliet van Asgardia. Nu is dat ‘het land dat de satelliet lanceert’, maar wat als je land alleen op papier bestaat?
Er zijn ook meer dan genoeg praktische obstakels te overwinnen. Leven in de ruimte is inmiddels niet nieuw voor de mens, maar makkelijk is het ook niet. Het ISS, met maximaal 3 of 6 bemanningsleden aan boord, kost ongeveer 1 miljard dollar per jaar om überhaupt draaiend te blijven. Een kolonie van honderden ruimtevaarders? Eh… Zelfs het lanceren van één cubesat was voor een instantie als Asgardia geen gemakkelijke opgave die veel geld kost, opgehaald door donateurs.
5. Hoe serieus moeten we het nou nemen?
Voorlopig niet heel erg. Er moet nog zo onbeschrijfelijk veel gebeuren voor Asgardia echt van de grond komt dat zelfs de eerste stap jaren verderop ligt.
Laten we Asgardia dan ook vooral benaderen als gedachte-experiment waarin we vraagstukken beantwoorden over ruimte-eigendom, verantwoordelijkheid, en ethiek. Want het huidige framework voor ruimteverkenning is al heel lang niet meer actueel genoeg.
